Zot van de week

Lang aan kop lag de man die mij terecht wees toen ik overstak toen het nog rood was.

Wijzende vingers en al, ik dacht eerst dat hij het gebaar voor 'want de jager schiet mij dood' deed.

En hij riep heel hard: T'is rood he! Rood Rood Rood!

Eindelijk een momentje waarop ik kan reageren met 'een tomaat', maar ik deed enkel pffffrtt.

En ter mijner verdediging: de auto's waren al een tijdje gestopt voor hun rood licht en tijdens het oversteken werd het groen.

Maar de winnaar van de week is voorlopig de man op het perron. Laten we hem Gilles dopen.

Hij was al aan het zwaaien vanuit de bus die stopte voor mijn neus. Gilles kwam op me af, riep haaa haaa haaa en wou mij een handje geven. Gelukkig niet letterlijk, want dat kon hij. Hij had een klein rechterhandje, een klein palmpje met ieniemienie vingers, allez ja kootjes met nageltjes aan. Ik kan daar dus niet tegen, tegen afwijkingen van vreemden. Afwijkingen van vrienden wel he, das geen probleem. Love you all just the way you are ;o) Maar dus dat kleine handje zag ik zwaaien en deed me een beetje inwendig ieuwen waardoor ik zijn gewone uitgestoken linkerhand ook maar niets vond. Stel dat ie me vastheeft bij mijn hand en dan dan misvormd handje tevoorschijnhaalt en ergens op mij legt... Dan ga ik extern ook ieuwen. Anyway, gelukkig stond ik met mijn handen in mijn zakken en schudde ik met mijn hoofd van nee. Ik vond dat een duidelijke uitdrukking van gast ga weg ik moet u niet. Waarna ik weer inwendig begon te ieuwen. Maar had hij me daar toch bij mijn euh pietje. Ineens begint die vlak voor mijn gezicht gelijk ne zot in zijn handje te klappen. Klonk nog wel luid, voor zo'n minihandje. Man ik verschoot zo hard, ik schoot omhoog. Kreeg er de slappe lach van en heb mij traag maar zeker verwijderd. Hij ging nog een beetje ronddolen op het perron, rare kreten uitslakend. En toen we op de tram stapte stak hij zijn hoofd bij de conducteur binnen en begon hij de weg voor te zeggen. Bocht naar links, bocht naar rechts, rechtdoor, ... Precies of de tramman had een keuze...

Live from tram 10

Op de heenreis in tram 10 zat ik achter een jongeman. Die jongeman heeft mij heel de tijd aangestaard. Hij had ogen op zijn achterhoofd. Getattoeerde kwade starende ogen. FREAKY! Wordt daarnaast wakker zeg... Om het plaatje helemaal af te maken had hij links in zijn nek 'Lori' of 'Love' ofzoiets staan. K kon het moeilijk lezen, k heb nochtans mijn best gedaan, maar door die ogen die erboven stonden dierf ik toch niet te lang kijken... Op de rechterkant van zijn nek stonden handen alla 'ringerorangero gij moet zenden...' met een paternoster errond. Bijzonder vreemd en toch een rare combinatie. De terugreis was aangenamer. Toen stapte er een meisje met een gitarreke op. En die zong onderstaand liedje. Mooie liedjes duren soms net lang genoeg.

I believe...